Project: Meer op eigen benen in een etnisch diverse stad
Charlotte Albers: promovenda

Voor ons is het dagelijkse realiteit, maar als men kijkt naar het onderzoekslandschap rondom mensen met een licht verstandelijke beperking dan is onze aanpak vrij uniek. Des te leuker dus dat ons voor het congres ‘Focus op onderzoek’ gevraagd werd meer te vertellen over onze manier van onderzoek doen. Ja hoe doen we dat eigenlijk? En vooral wat levert juist deze manier van onderzoek op?

Het was een leuke en enerverende dag. Het is mooi om te zien dat de persoonlijke verhalen die we nu al kunnen vertellen ook bij het publiek meteen tot de verbeelding spreken. Juist het ophalen en vertellen van de verhalen, zoveel mogelijk met behoud van de complexiteit en context, dat is de kracht van deze aanpak. Al hopen we uiteindelijk in al die unieke verhalen toch ook de patronen te gaan zien.

Voorlopig blijven we echter verhalen verzamelen en vertellen.

We hangen veel rond met de jong volwassenen die we onderzoeken. Soms op de plek waar zij wonen, soms waar zij werken. We proberen zo min mogelijk tegenover onze onderzoeksparticipanten te zitten voor een interview. Veel van hen hebben ervaringen met verhoren van de politie, of andere gesprekken met professionals die zeggen wat ze wel en niet moeten doen. Die rol willen we niet. We willen juist zo veel mogelijk meedoen. Daarbij is alles data.

Ik begreep maar niet waarom de jongeren bij één locatie maar niet te porren waren voor een wandelingetje, terwijl dat op een andere locatie juist zo goed werkt. Totdat ik erachter kwam dat een wandeling met een begeleider een verplicht onderdeel was van het zorgplan… en ja… als iets móet, dan is het al snel niet meer leuk.

Er was een groepje jongens waar ik maar niet tot door kon dringen. Als ik vroeg hoe het met ze ging kwam er nauwelijks respons. Totdat een andere jongen, waar ik mee samen werkte in de keuken, mij Surinaams ging leren. Vol trots vroeg ik de keer daarna ‘fawaka’ (hoe gaat het) aan het groepje jongens en na een verbaasde lach stroomde de verhalen eruit. Zo zijn het vaak juist die kleine dingen, die je niet van tevoren kan bedenken, die uiteindelijk het verschil maken. Maar daarbij is het ook interessant, waarom maakt de manier waarop ik het vraag zo’n verschil?